hryggja
v
ég hryggi, hann hryggir; hann hryggði; hann hefur hryggt
|
|
uttale | | bøying | | objekt: akkusativ | | skuffa, smerta, gjera ondt | | orð hans hryggðu hana mikið | |
| orda hans skuffa henne veldig |
| | ég vil ekki hryggja hann að óþörfu | | það hryggir <mig> að <heyra þetta> | |
| <det> gjer meg ondt å <høyra dette> |
| | hryggjast, v |
|