harðgerður
adj
hann er harðgerður, hún er harðgerð, það er harðgert; harðgerður - harðgerðari - harðgerðastur
|
| |
uttale | | | bøying | | | harð-gerður | | | 1 | | |
| | | | | hardfør (som toler mykje), robust, hardbalen | | | við ströndina bjó harðgert fólk | | |
| | på kysten budde det hardføre folk |
|
| | | 2 | | |
| | (jurt, gróður) | | | hardfør (som toler mykje), robust, hardbalen |
|
|