heilbrigður
adj
hann er heilbrigður, hún er heilbrigð, það er heilbrigt; heilbrigður - heilbrigðari - heilbrigðastur
|
| |
uttale | | | bøying | | | heil-brigður | | | med god helse, sunn, sjukdomsfri | | | hún eignaðist heilbrigt barn | | |
| | ho fekk eit sunt og friskt barn |
| | | heilbrigð skynsemi | | |
| | sunn fornuft |
|
|