hryggja
v
ég hryggi, hann hryggir; hann hryggði; hann hefur hryggt
|
| |
uttale | | | bøying | | | objekt: akkusativ | | | skuffa, smerta, gjera ondt | | | orð hans hryggðu hana mikið | | |
| | orda hans skuffa henne veldig |
| | | ég vil ekki hryggja hann að óþörfu | | | það hryggir <mig> að <heyra þetta> | | |
| | <det> gjer meg ondt å <høyra dette> |
| | | hryggjast, v |
|