eftirlátur
adj
hann er eftirlátur, hún er eftirlát, það er eftirlátt; eftirlátur - eftirlátari - eftirlátastur
|
| |
uttale | | | bøying | | | eftir-látur | | | ettergjevande, medgjerleg, føyeleg | | | som skjemmer bort | | | vera <honum> eftirlátur | | |
| | vera ettergjevande overfor <han> | | | skjemma <han> bort | | | afi var okkur krökkunum alltaf mjög eftirlátur |
| | | vera eftirlátur við <hana> | | |
| | vera ettergjevande overfor <henne> | | | mér finnst hún of eftirlát við son sinn |
|
|