eftirlátur
adj
hann er eftirlátur, hún er eftirlát, það er eftirlátt; eftirlátur - eftirlátari - eftirlátastur
|
|
uttale | | bøying | | eftir-látur | | ettergjevande, medgjerleg, føyeleg | | som skjemmer bort | | vera <honum> eftirlátur | |
| vera ettergjevande overfor <han> | | skjemma <han> bort | | afi var okkur krökkunum alltaf mjög eftirlátur |
| | vera eftirlátur við <hana> | |
| vera ettergjevande overfor <henne> | | mér finnst hún of eftirlát við son sinn |
|
|