hrakinn
adj.
 
hann er hrakinn, hún er hrakin, það er hrakið; hrakinn - hraktari - hraktastur
 | 
 
 
|   | 
 udtale |  |   |  bøjning |  |   | præteritum participium |  |   |  medtaget, i dårlig stand, forkommen (om levende væsen)  |  |   | flækingurinn var hrakinn og skítugur |  |   | 
|   |  (om)strejferen var forkommen og snavset |   
 |  |   | heyið var illa verkað og hrakið |  |   | 
|   |  man havde behandlet høet dårligt, og det var ødelagt |   
 |  |   |  hrekja, v |  |   |  hrekjast, v |   
 |