grobba
vb.
ég grobba, við grobbum; hann grobbaði; hann hefur grobbað
|
|
udtale | | bøjning | | prale (af/med), brovte, blære sig, gøre sig til | | ég nenni ekki að hlusta þegar hann fer að grobba | |
| jeg gider ikke høre på ham når han begynder at prale |
| | hún grobbaði sig af því hvað faðir sinn væri ríkur | |
| hun pralede med hvor rig hendes far er |
|
|