grobba
vb.
ég grobba, við grobbum; hann grobbaði; hann hefur grobbað
|
| |
udtale | | | bøjning | | | prale (af/med), brovte, blære sig, gøre sig til | | | ég nenni ekki að hlusta þegar hann fer að grobba | | |
| | jeg gider ikke høre på ham når han begynder at prale |
| | | hún grobbaði sig af því hvað faðir sinn væri ríkur | | |
| | hun pralede med hvor rig hendes far er |
|
|