harðgerður
adj.
hann er harðgerður, hún er harðgerð, það er harðgert; harðgerður - harðgerðari - harðgerðastur
|
|
udtale | | bøjning | | harð-gerður | | 1 | |
| | | hårdfør, robust | | við ströndina bjó harðgert fólk | |
| ved kysten boede der hårdføre folk |
|
| | 2 | |
| (jurt, gróður) | | hårdfør, robust |
|
|