harðneita
vb.
ég harðneita, við harðneitum; hann harðneitaði; hann hefur harðneitað
|
| |
udtale | | | bøjning | | | harð-neita | | | objekt: dativ | | | kategorisk nægte, blankt afvise, benægte, bestride | | | hún harðneitaði því að hún hefði séð hann áður | | |
| | hun afviste kategorisk at have set ham før |
| | | hann harðneitar að trúa þessu | | |
| | han nægter at tro på det her |
|
|