harðneita
vb.
ég harðneita, við harðneitum; hann harðneitaði; hann hefur harðneitað
|
|
udtale | | bøjning | | harð-neita | | objekt: dativ | | kategorisk nægte, blankt afvise, benægte, bestride | | hún harðneitaði því að hún hefði séð hann áður | |
| hun afviste kategorisk at have set ham før |
| | hann harðneitar að trúa þessu | |
| han nægter at tro på det her |
|
|