harka
vb.
ég harka, við hörkum; hann harkaði; hann hefur harkað
|
| |
udtale | | | bøjning | | | harka af sér | | |
| | bide tænderne sammen, stramme sig op | | | hún var nærri farin að gráta en gat harkað af sér | | |
| | hun var lige ved at græde, men strammede sig op |
| | | mér var illt í hnénu en ég harkaði af mér | | |
| | jeg havde ondt i knæet, men jeg bed tænderne sammen |
|
|
|