harka
vb.
ég harka, við hörkum; hann harkaði; hann hefur harkað
|
|
udtale | | bøjning | | harka af sér | |
| bide tænderne sammen, stramme sig op | | hún var nærri farin að gráta en gat harkað af sér | |
| hun var lige ved at græde, men strammede sig op |
| | mér var illt í hnénu en ég harkaði af mér | |
| jeg havde ondt i knæet, men jeg bed tænderne sammen |
|
|
|