hrakinn
adj.
hann er hrakinn, hún er hrakin, það er hrakið; hrakinn - hraktari - hraktastur
|
| |
udtale | | | bøjning | | | præteritum participium | | | medtaget, i dårlig stand, forkommen (om levende væsen) | | | flækingurinn var hrakinn og skítugur | | |
| | (om)strejferen var forkommen og snavset |
| | | heyið var illa verkað og hrakið | | |
| | man havde behandlet høet dårligt, og det var ødelagt |
| | | hrekja, v | | | hrekjast, v |
|