hrúga
vb.
ég hrúga, við hrúgum; hann hrúgaði; hann hefur hrúgað
|
|
udtale | | bøjning | | objekt: dativ | | dynge, stable | | þeir hrúguðu mold í blómabeðin | |
| de kom dynger af jord i blosterbedene |
| | hún hrúgaði kökum á diskinn sinn | |
| hun stablede kager op på sin tallerken, hun fyldte sin tallerken med kager |
| | hrúgast, v |
|