hrúga
vb.
ég hrúga, við hrúgum; hann hrúgaði; hann hefur hrúgað
|
| |
udtale | | | bøjning | | | objekt: dativ | | | dynge, stable | | | þeir hrúguðu mold í blómabeðin | | |
| | de kom dynger af jord i blosterbedene |
| | | hún hrúgaði kökum á diskinn sinn | | |
| | hun stablede kager op på sin tallerken, hun fyldte sin tallerken med kager |
| | | hrúgast, v |
|