særður
adj.
hann er særður, hún er særð, það er sært; særður - særðari - særðastur
|
| |
udtale | | | bøjning | | | præteritum participium | | | 1 | | |
| | (meiddur) | | | såret | | | særðu hermennirnir voru bornir burt | | |
| | de sårede soldater blev båret væk |
|
| | | 2 | | |
| | (miður sín) | | | såret | | | krænket | | | hún leit á hann með særðu augnaráði | | |
| | hun så på ham med et såret udtryk |
|
| | | 1 særa, v | | | særast, v |
|