uppbelgdur
adj.
 
hann er uppbelgdur, hún er uppbelgd, það er uppbelgt; uppbelgdur - uppbelgdari - uppbelgdastur
 | 
 
 
|   | 
 udtale |  |   |  bøjning |  |   | upp-belgdur |  |   | 1 |  |   | 
|   | (útþaninn) |  |   |  oppustet, opsvulmet |   
 |  |   | 2 |  |   | 
|   | (sjálfsánægður) |  |   |  opblæst, oppustet |  |   | hann er alltaf uppbelgdur af sjálfsánægju |  |   | 
|   |  han var altid ved at revne af selvglæde |   
 |   
 |   
 |