uppbelgdur
adj.
hann er uppbelgdur, hún er uppbelgd, það er uppbelgt; uppbelgdur - uppbelgdari - uppbelgdastur
|
| |
udtale | | | bøjning | | | upp-belgdur | | | 1 | | |
| | (útþaninn) | | | oppustet, opsvulmet |
| | | 2 | | |
| | (sjálfsánægður) | | | opblæst, oppustet | | | hann er alltaf uppbelgdur af sjálfsánægju | | |
| | han var altid ved at revne af selvglæde |
|
|
|