viðkoma
vb.
það viðkemur; það viðkom; það hefur viðkomið
|
|
udtale | | við-koma | | objekt: dativ | | vedrøre, angå | | hvað viðkemur <þessu> | |
| hvad <dette> angår | | ég kann ekki neitt sem viðkemur prjónaskap | |
| jeg kan ingenting, når det gælder strikning |
| | allt sem viðkemur dýrum og fuglum er honum hugleikið | |
| han bekymrer sig om alt, hvad der har med dyr og fugle at gøre |
|
| | viðkomandi, adj |
|