hryggja
v
ég hryggi, hann hryggir; hann hryggði; hann hefur hryggt
|
| |
uttale | | | bøying | | | objekt: akkusativ | | | skuffe, smerte, gjøre vondt | | | orð hans hryggðu hana mikið | | |
| | ordene hans skuffet henne veldig |
| | | ég vil ekki hryggja hann að óþörfu | | | það hryggir <mig> að <heyra þetta> | | |
| | <det> gjør meg vondt å <høre dette> |
| | | hryggjast, v |
|