heilbrigður
adj
hann er heilbrigður, hún er heilbrigð, það er heilbrigt; heilbrigður - heilbrigðari - heilbrigðastur
|
|
uttale | | bøying | | heil-brigður | | med god helse, sunn, sjukdomsfri | | hún eignaðist heilbrigt barn | |
| ho fekk eit sunt og friskt barn |
| | heilbrigð skynsemi | |
| sunn fornuft |
|
|